در گذر زمان عاداتی متولد میشوند که شاه کلید همه ی قفل هاست. و مطمینی که گذر زمان همه چیز را درست میکند. مثل هدیه ای ست از نوع یک نوزاد تازه متولد شده. که باید مراقب ش باشی. گذر شلاقی زمان، چیز خیلی خوبی ست، آرام و بی رحمانه همه چیز را برمیگرداند سر جایش. راستی اگر زمان گذر نمیکرد چه میشد ؟ ما همه به گدر زمان احتیاج داریم تا با خودمان به صلح برسیم.
تا من مشغول درس خواندن بودم دیدم مامان آمد، چند تا کارتون برداشت و رفت سراغ کتاب ها. شروع کرد به جمع کردن. میشنیدم هر کدام را که برمیدارد چند صفحه ای هم ورق میزند و میخواند. با صدای بلند گفت چه کتاب های خوبی دارند بچه ها. گفتم تک تک شان را با کلی وسواس انتخاب کرده ام. آخر همان اوایل از یک کتاب کلی ضربه خوردیم. نی نی داد میزنه میگه من غذا نمیخوام ! نی نی قهر میکنه ! کلا همین نی نی داشت بزرگه را به قهقرا میبرد ! همان موقع بود که فهمیدم هر کتابی هم خوب نیست. رسید به کتاب های خودم. گفت همه اینها را خواندی ؟ گفتم همه را. پرسیدم به نظرت کتاب خانه را کجای خانه جدید بگذاریم ؟ گفت هرجا که دوست داری. شاید کنار پنجره را دوست دارم. که عصرها با یک لیوان چای در دست بنشینم روی مبل و در حالی که برگ های درخت داخل کوچه با نسیم عصرگاهی میرقصند، من برای گنجشک ها شعر بخوانم. یا سلوک را. یا من او را. یا قیدار را. یا جای خالی سلوچ را. نه، یک عاشقانه ی آرام را میخوانم. میگویم این کتاب را دوتایی با هم خریدیم. و وقتی خیلی از هم دور بودیم، هر شب چند صفحه ازش را میخواندیم. راستی تو میدانی گنجشک ها چه کتاب هایی را دوست دارند ؟
