۸۷

فَهَبْنِی یَا إِلهِی وَسَیِّدِی وَمَوْلاَیَ وَرَبِّی، صَبَرْتُ عَلَىٰ عَذَابِکَ، فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَلَىٰ فِرَاقِکَ ؛

یعنی:اى معبود و سرور و مولا و پروردگارم ! بر فرض بر عذابت شکیبایى ورزم ، ولى بر فراقت چگونه صبر کنم ؟ 

 

هیچ توضیحی لازم نداره. محبوب‌م ، گیریم که بر عذاب‌ت صبر کردم، چگونه دوری‌ات را تحمل کنم؟