میترسم

یک روز تعطیلی بین هفته رو بهونه کردیم ، چمدون رو جمع کردیم و رفتیم همدان . دو روزی موندیم و برگشتیم . قرار شد مادرشوهر جان بعد از اینکه خونه ی خودشون رو برای عید گل انداختن ، بیان کمک من و بیفتیم به جون خونه . پنجشنبه با دست و پاحنایی تولد "ف" دعوت بودیم . داشتیم برمیگشتیم که مامان "ف"گفت میخوایم بیایم خونه‌تون . خواستی دعوت کنی پنج شمبه نباشه فقط . ما جمعه میتونیم بیایم. گفتم قدمتون روی چشم . احتمالا برای همین جمعه دعوت‌شون کنم . تا رسیدم خونه زنگ زدم "ن" و گفتم دستم به دامنت ، به اون دوستت که غذاهای خوشمزه درست کرده بود برای مهمونیت بگو من برای جمعه چنتا غذا و دسر و سالاد میخوام ! بقیه ش رو هم خودم درست میکنم . تا امروز و فردا هم زنگ بزنم دعوت کنم مهمون ها رو . 

چند روزه دل‌شوره دارم . نمیدونم . میترسم . میترسم اتفاقی که فکر میکنم داره میفته افتاده باشه و من دیگه کاری از دستم برنیاد برای اینکه جلوش رو بگیرم . قرار بود از همدان که برمیگردیم بریم و پیگیری کنیم و حل‌ش کنیم . ولی هنوز هیچ اتفاقی نیفتاده و انگار از یادمون رفته . ولی امروز دوباره به آقای پدر یادآوری میکنم . از چند نفر پرسیدم و هرکدوم جواب هایی دادن که به درد من نمیخورد . خلاصه الآن واقعا توانایی برخورد با اون اتفاق رو ندارم . خدایا خیلی بیشتر از قبل هوام رو داشته باش ...

از دماغ فیل افتاده نباشید. لطفا

سه‌شنبه "م" پیام داد که فردا دوستم داره ناهار میاد پیشمون شما هم با جوجه بیاید . منم پیام دادم باشه میایم . دیگه تا پاشدیم و صبحونه و یه کم کار خونه ، ساعت یک و نیم زدیم بیرون و چند دیقه بعدش رسیدیم به مهمونی. از سر و صدا فهمیدم که مهمون‌ش زود تر از من رسیده. رفتیم بالا و از اون جایی که من اون خانوم رو برای بار اول میدیدم ترجیح دادم بعد از سلام به یک دست دادن ساده رضایت بدیم و ادای دوستای چندین و چند ساله رو در نیاریم که بپریم بغل هم و ماچ و موچ ! خلاصه از اینجا بود که گویا اون خانوم ناراحت شده بود و خب اصلا برام مهم نبود . واقعا نمیتونم الکی یه نفر رو بگیرم بغل و بوسش کنم . اونم برای دیدار اول . رفتیم داخل و دیدم ایشون یه پسر بچه ی 4 ساله ی بعضی وقتا به حرف گوش نکنِ لوس داره ! اسباب بازی ها رو به بچه ها نمیداد و سعی میکرد قلدر بازی در بیاره . میزد . گریه میکرد . مادرش هم هیچی بهش نمیگفت . همه ی این عوامل روی هم باعث شد که حس خیلی خیلی بدی نسبت به ایشون پیدا کنم و اصلا باهاشون هم کلام نشم . بماند که ایشون سن مادر من رو داشتن و ذره ای به اعصاب همایونی فشار نمیاوردن که بچه ی بی تربیت‌شون داره باعث آزار و اذیت بقیه میشه . یکی دوبار هم اومد رد شد از کنار من و من و زد و از اونجایی که دیدم مادرش هیچی نگفت منم بلند گفتم میام میزنمتا :)) بعد دیگه مادر سعی کرد جمع کنه دستِ گلی که پرورش داده رو . گذشت . به زور یکی دو لقمه ناهار خوردم و سریع وسایل‌مون رو جمع کردم و با یک خداحافظی آرامش رو به خودم برگردوندم . تا اینکه دیروز "م" پیام داد دیروز اصلا به دوستم خوش نگذشته و این حرفا. تجربه ی خیلی بدی بود برام و اگر از دیدن یک فرد جدید ناراحت میشدی بهم میگفتی . منم پیام دادم دوست عزیزت خیلی از دماغ فیل افتاده بود و اصلا نظرش برام مهم نیست و اینکه بهش خوش گذشته یا نه هم خیلی بیشتر مهم نیست . هر کس یه اخلاقی داره و من هم در روبرو شدن با افراد جدید و غریبه گارد میکیرم . نمیتونم نقش بازی کنم و الکی قربون صدقه شون برم . مخصوصا این خانوم که از اول خودش مشکل داشت انگار . 

بعد شما فکر کن دیشب آقای پدر اومد گفت پاشید بریم بیرون . خداروشکر خیلی خوش گذشت و خداشاهده وقتی برگشتیم ذره ای از این اتفاقات مضحک یادم نمونده بود الآن کلی به ذهنم فشار آوردم تا یادم بیاد و بتونم بنویسم :)) میخوام بگم داشتن یک آقای پدر و خرید و خرید و خرید :)) همه ی بدی ها رو میشوره و میبره .

" این مطلب یک هفته پیش نوشته شده است "

دو شب بین سریال‌مون وقفه انداختیم تا Leon : The Professional و The Edge Of Love  رو ببینیم . لئون جنایی ، درام ، جالب بود و قشنگ . داستان خوبی داشت . اما د اج آف لاو رو به خاطر بازی Cillian Murphy دیدیم که کلا فیلم زیاد به دل‌م ننشت . بعضی از صحنه ها و بازی با نور و رنگ‌ش عالی بود . دیشب میزبان "م" بودیم . خیلی حرف زدیم . "م" گفت راستی این چند سال اصلا عکس های عروسی‌ت رو نشون‌م ندادی . گفتم آخه ما اصلا عروسی نگرفتیم . باورش نمیشد . گفتم باور کن ما عروسی نگرفتیم . من هیچ‌وقت عروسی دوست نداشتم و نخواهم داشت . شاید یک روز که زینب مدرسه بود زد به سرمون و خودمون دوتایی لباس عروس دومادی پوشیدیم و رفتیم آتلیه و این بشه عروسی‌مون . ولی ما هنوز تو دوران عقدیم :)) داستان من و آقای پدر رو نمیدونستن . خاطرات بد و مزخرفی که لحظه به لحظه داشت دوباره برام تداعی میشد . پر از حس های گنگ و کابوس وار . پر از نامهربانی های مداومِ خانواده . پر از طرد شدگی ، تنفر ، لحظه هایی که فکرهای شومی به سرم میزد و هر لحظه امکان داشت دست به کار ناعاقلانه ای بزنم . خداروشکر که گذشت . گذشت که الآن دست و پاحنایی رو بذارم روی پام و هر چند لحظه یک بار صورتم رو از روی مانیتور برگردونم به چشمهای خواب آلودش خیره شم و قربون صدقه ش برم و یه لبخندی که واقعا نمیتونم حس‌ش رو بنویسم نثارم کنه . که روزها رو به عشق دیدن آقای پدر شب کنیم و وقتی میاد همه ی نبودن ها و تنهایی ها جبران میشه .

این چنین خوب ، چرایی ؟

ای سراپا همه خوبی ، لازانیا :)

عکس اولی رو خودم ، دومی رو آقای پدر گرفتن . قشنگ معلومه که عکاس ایشون‌ن :)

گاهی منو از لای کابوسا ، بنداز لای موی تابیده‌ت ...

کتری و قوری رو تو محلول سیف کرمی خوابوندم و بعدش گاز رو با اسپری اکتیو تمیز کردم و احتمالا بعد از اینکه کتری و قوری رو شستم سینک رو با سفیدکننده ی دامستوس برق بندازم . سپس به دست‌شویی رفته و با جرم‎‌گیر من به جون‌ سرامیک ها بیفتم . بعد اگر جونی مونده بود برام شیشه ها رو با شیشه پاک‌کن رایت تمیز میکنم . بله ! این چند روز هر کس اومد خونه مون هی پرسید اینو با چی تمیز کنی اونو با چی تمیز میکنی این عالیه این حرف نداره ! یجوری از این مواد تعریف میکردن که واقعا من فکر میکردم پول گرفتن براشون تبلیغ کنن. این وسط منم کار خودم و میکردم و هر جا که دلم میخواست رو با جرم‌گیر تمیز میکردم :)) این یک مورد

مورد دومی که خیلی فکرمو مشغول کرده اون یک جفت دمپایی بچه‌گانه تو دست‌شوییِ ! مامانم وقتی داشته جاهاز میاورده حواسش به این بوده که وقتی مهمون میاد و اگر اون مهمون بچه داشته باشه و اون بچه بخواد بره دستشویی ، حتما یک جفت دمپایی کوچیک باید باشه وگرنه آبرومون میره ، ولی حواسش نبوده وقتی مهمون میاد خیلی بهتره که یه سرویس قشنگ غذاخوری بذاری سر سفره تا مهمون لذت ببره . یا مهمون دلش میخواد روی یه مبل قشنگ بشینه . یا مهمون وقتی میاد و خسته ست بهتره که بره روی تخت بخوابه یا ... بگذریم . دلم خیلی پر تر از این حرفاست که بتونم توی چند خط جاش بدم . پس به حرف آقای پدر گوش میدم و فکرمو با این جور فاکینگ موضوعات خدشه دار نمیکنم که یه وقت خدایی نکرده بخواد روی رفتارم با زینب تاثیر بذاره . همیشه آقای پدر هست که من رو از لای کابوس هام برمیداره و با یک آغوش گرم به استقبال اشک هام میاد ...

و اما مورد سوم اینکه بعد از سابیدنِ منزل ، ناهار دست و پاحنایی رو میدم و بعدش شروع میکنم به جارو کشیدن . عصر هم با هم بازی میکنیم و شام رو بذارم و وقتی آقای پدر اومدن دخترک رو میبرم حموم . امروز این برنامه به برنامه هام اضافه شد که یک روز به خونه زندگی برسم و یک روز دنبال اکتشافات برای زینب باشم . اینطوری امیدوارم به همه ی کارهام برسم و شب که سرمو میذارم رو بالش ، هی فکرم مشغول ای وای امروز این کار و انجام ندادم نباشه . دیروز هم زنگ زدم به مادرشوهر جان که به دادم برس ، خونه تکونی نزدیکه و به کمک‌ت احتیاج دارم . خدایاشکرت مادرانگی های اعظم جون هست . مهربونیاش هست . دل‌تنگیاش هست . .محبت هاش هست ...

این روزها

الآن ده روزی میشه که وقت نکردم بیام پای لپ‌تاپ تا بنویسم . چرا ؟ چون تا چشمامون رو باز میکردیم یا میرفتیم خونه ی "م" یا "م" اینا میومدن پیش ما :) اومدن "م" خیلی خوب شروع شد . چند روزه انگار یه جواب برای بهونه ی آخه من خیلی تنهام پیدا کردیم . ولی باز میدونم یک موقع که من حوصله‌م سر رفته و به "م" احتیاج دارم نخواهد بود ! خب کار و مشغله تو زندگی هر کسی هست و باید بیشتر حواسم باشه که حوصله م سر نره . خلاصه "م" مثل یک خواهر میمونه برام. یه پسر بچه ی دوساله دارن ، "م.ر" . "م.ر" خیلی دوست داشتنیه ولی بعضی وقتا لپ دست و پاحنایی رو میکشه و ایشون هم میزنن زیر گریه . "م" میگفت که فامیلاشون این بلا ها رو سر "م.ر" در میاوردن و اون حالا یاد گرفته . خودشون هم خیلی سخت شون میشه وقتی "م.ر" این کار رو میکنه ولی هنوز متوجه خوب و بد نیست و من هم همه ش بهش میگم "م" عزیزم ، باور کن ما ناراحت نمیشیم چون بچه الآن نمیدونه داره چکار میکنه . ولی واقعیتش اینه که وقتی زینب میزنه زیر گریه انگار دارن با چنگال پوست‌مو میکنن ! خلاصه که امیدوارم کوچولوها زود تر با هم کنار بیان تا ما بزرگ ترا مجبور نشیم کمتر رفت و آمد کنیم .

این روزها بیشتر این آهنگ رو با خودم زمزمه میکنم . میذارمش اینجا توی کانال

کودکِ دورنِ تقریبا ناامیدم

داشتم ناهار میخوردم که کنترل تلویزیون رو برداشتم و داشتم بین شبکه ها میگشتم که رسیدم به شبکه ی سلامت و دکتر علی بابایی‌زاد. از خیلی قبل تر هم با آقای پدر برنامه های ایشون رو نگاه میکردیم . موضوع برنامه پیش‌نویس های زندگی بود. شخصی از قله بالا میرود و هنگامی که به فتح قله نزدیک میشود آن را رها کرده و برمیگردد . آیا این عبارت گوشه ای از زندگی شماست ؟ بله . این تصویر گوشه ای از زندگی من بود و هست . من از نوجوانی بر اساس هیجاناتی که داشتم همیشه دوست داشتم کار های مختلفی رو امتحان کنم . ورزش های مختلفی رو یادبگیرم . زبان های گوناگون . رشته های درسی مختلف . در همه ی این ها من یک روند تقریبی رو طی میکردم . تقریبا تا قسمتی از مسیر رو میرفتم و هنگامی که داشتم به پیروزی نزدیک میشدم تا یک‌باره رهاشون میکردم . همیشه هم ضربه ی روحی بدی میخوردم . انگار یک چیزی از درون نمیذاشت من موفق بشم . انگار داشتم افرادی رو راضی نگه میداشتم با این شکست هام. تکواندو جودو کونگ فو والیبال بدمینتون بدن‌سازی ، انگلیسی فرانسه ، ریاضی فیزیک تجربی هنر ، سه تار دف تنبک ، ... دوست داشتنی های من بودند که هیچ وقت نشد تا قله برسونمشون . مهار موفق نباش . کودک درون‌م هیچ وقت نمیتونست موفقیت من رو ببینه . اهداف من بزرگ بود . مثل ماهی . ماهی های بزرگ و قشنگی که ته اقیانوس بودن و این مشکل "من" بود که نمیتونستم از محدوده ی امن‌م بیرون بیام . ولی "من" سعی میکرد دنبال ماهی های کوچیک و اهداف خیلی کوچیک تر بگرده . برنامه ریزی نداشتم و یا اگر داشتم مناسب نبود. هوشمندانه نبود . یک نفر همیشه به من میگفت " تو نمیتونی " ، " برو از بقیه یاد بگیر " ، " بقیه رو ببین " جملات آشنایی که یادم اومد همیشه یک نفر اون ها رو داره داخل مغز من میکنه . یک نفر خیلی نزدیک به من که میتونست الآن عامل تمام موفقیت هام باشه . ولی شد دلیل تمام شکست هام . حرف های سرد از جنس "مقایسه کردن" . مقایسه کردن من با تمام دخترهای شکست خورده ی فامیل . سرکوب هایی که هیچ وقت فراموش نمیکنم . جملات سردی که باعث روندن من از خانواده شد . " تو قوی نیستی " ، این جمله رو بارها و بارها شنیدم و مثل میخ داخل سنگ وجودم فرو رفت که من نمیتونم چون قوی نیستم . مقایسه نکنید . شما رو به هر کسی که میپرستید کودکان‌تون رو با کسی مقایسه نکنید . سرکوب نزنید حتی شده اگر بعدش خواستید معذرت خواهی کنید . آینده و لحظه به لحظه ی زندگی فرزندتون و شما به اتش کشیده میشه بدون اینکه خبر داشته باشید . برم ناهارم رو بخورم که یخ کرد !

برف نو ، سلام

برفِ نو ، سلام ، پاکی آوردی ای امیدِ سپید :) تو تنها اتفاق قشنگ تو این روز های مملکت هستی ! خداروشکر از دیشب داره بدون وقفه برف میاد . دیدن برف داشت به یک نوستالژی برام تبدیل میشد . انگار خیلی وقت بود برف ندیده بودم . میخواستیم بریم زینب از نزدیک برف رو ببینه ولی خواب بودن خانوم . ما هم به دیدن برف از بالکن رضایت دادیم . امروز "م" - که چند روزی میشه خونه زندگی‌شون رو جمع کردن اومدن تهران و اتفاقا همین دو تا کوچه پایین تر از ما خونه گرفتن - پیام داد که عصر پاشید بیاید پیشمون . عصر دست و پاحنایی رو میذارم تو کالسکه و میریم هم یه قدمی توی برفا بزنیم هم یه لیوان چایی بزنیم با رفیق . 

من همیشه پشت پنجره مقداری برنج برای کبوتر ها میریزم ، چون همیشه میبینم که میان یک سری به ما میزنن و میرن :) شما هم یادتون نره بیشتر به فکر حیوانات باشید این روزای سرد . نسبت به سگ ها و گربه ها هم بی تفاوت نباشیم . لباس گرمی هم اگر دارید و استفاده نمیکنید رو میتونید ببخشید به افرادی که لازم دارن .

امگریشن ؟!

نمیدونم امروز چرا دوباره خوره ی مهاجرت افتاد به جونم . از صبح حسابی فکرم مشغول و تا الآن کلی مطلب خوندم . نحوه ی پذیرش ، مدارک مورد نیازش ، ورکشاپ هایی که برای راهنمایی بیشتر برگزار میشن ، اصلا اینکه هدف‌ت از مهاجرت چیه ، نمره ی آیلتس‌ت - آه خدای من ، باید همون چند سال پیش که اینقدر فاصله بین زبان خوندنم نیفتاده بود میرفتم و آیلتس رو میگرفتم ! - و ... خلاصه هر چند روز یه بار این مهاجرت تمام فکر من رو به خودش مشغول میکنه . قبل از کنکور چند بار شرایط‌ش مهیا شده بود که برای ادامه تحصیل از ایران برم ولی قسمت این بود که بمونم و اگر قرار به رفتن باشه آقای پدر ما رو ببره . نکته ی خوبش اینجاست که آقای پدر از من مصمم تر هستن :) ولی این ها همه فعلا در حد فکر هستن . باید همه ی جوانب رو بسنجیم و خلاصه فکر کنم چندسالی طول بکشه تا ما خودمون رو آماده کنیم . حداقل آیلتس عزیز رو بگیرم و مدرک تحصیلی‌مون رو ارتقا بدیم . اگر شما هم احیانا مثل من به مهاجرت فکر میکند ، مطالب سایت مازی نامه رو بخونید . بدون شک جواب خیلی از سوال هاتون رو پیدا میکنید و با دید بازتری تصمیم نهایی تون رو میگیرید . 

برقص‌آ

"ن" جان آمد و همین چند دقیقه پیش از پیش‌مون رفت . چند وقتی بود با کسی رفاقتی حرف نزده بودم . چون رفیقی نبوده یا اگر هم بوده نارفاقتی کرده . بگذریم . زندگی خیلی وقت ها به ساز آدم نمیرقصه و انگار با حرف زدن با "ن" جان فهمیدم که چقدر بعضی جاها زندگی مون شبیه به هم به ساز ما نرقصیده . "ن" جان گفت ولی این دلیل نمیشه تو هم بندازی رو دنده لج و به سازش نرقصی . گفت ساز زندگی تو الآن آقای پدر و دست و پاحنایی هستن . چی از این قشنگ تر . با اونا برقص . با رویاهات . گفت قید اونایی رو که نمیتونن رقص تو و رویاهات رو تماشا کنن رو بزن . اونایی که هرچقدر هم براشون خوب باشی ولی کینه هاشون نمیذاره پاشن و برات دست بزنن . پس یه راه بیشتر برات نمیمونه . مخ زندگی رو بزن . اونوقت مجبوره باهات کنار بیاد . زندگی باید یک رقص شاد باشه به جای یک عمر جنگ . اون هم جنگ نابرابر . اون هم با آدم های قلدری که انداختنت یه گوشه ی رینگ و تا جایی که میخوری دوست دارن بزننت . پس تو نشین . اونجا که دست های "ن" توی دست هام بود و اشک توی چشمام حلقه زده بود ، فهمیدم زندگی هنوز قشنگیاشو داره. پس باید همین قشنگیا رو بگیرم بغل . باید رویاهامو ، زینب مو ، آقای پدر رو ، بگیرم بغل . آدم میتونه هرچقدر هم  که سرش شلوغ باشه ، سختی کشیده باشه و زندگی با سازش نرقصیده باشه ، ولی تکیه گاه باشه . رفیق باشه . "ن" باشه ...

مهمان مامان :)

پس فردا ، پنجشنبه یک مهمون عزیز دارم و کلی برنامه ریختم که حسابی بهش خوش بگذره . کلی خوراکی تو ذهنمه که درست کنم . امیدوارم هم وقت کنم هم "ن" خوشش بیاد . از خوراکی ها بگذریم. با "ن" تو توییتر آشنا شدم و همونجا با هم رفیق شدیم . یک بار وقتی دست و پاحنایی به دنیا آمده بود اومد پیشمون ، یک بار هم همین چند روز پیش تولد یک سالگی زینب . تو این یک سال بیشتر از ده بار قرار گذاشتیم که بیاد پیشمون ولی بقدری همیشه سرش شلوغه که نتونستیم همدیگه رو ببینیم . "ن" عاشق گربه‌ست و همیشه موهاش یه رنگ خاصیه :) سه یا چاهار تا هم گربه داره و کلی باهاشون عشق میکنه . غرض از نوشتن این پست این بود که به این نکته اشاره کنم : تو این مدت که با "ن" آشنا شدم ، یه کارایی برامون کرده که هزار تا فامیل و آشنا برای آدم انجام نمیدن . نه اینکه بحث انتظار و توقع باشه . نه . بعد از ازدواج‌مون و اون مسایلی که پیش اومد ما دیگه رسما از هیچ کس انتظار هیچ کاری رو نداشتیم و سعی کردیم همیشه توکل‌مون به خدا باشه و روی پای خودمون وایسیم . ولی بعضی وقت ها هم بوده که به حمایت احتیاج داشتیم و خداروشکر با هم اون موقع ها هیچ کس نبوده که بهش تکیه کنیم . همون وقتی که که کارمون جایی گیر کرده بود و من به "ن" گفتم و تمام تلاششو برامون کرد ، فهمیدم آدم درستی رو برای رفاقت انتخاب کردم . "ن" برای من مثل یک خواهر بزرگتر میمونه. همین که توی این تهران شلوغ و پر از بی خبری از همدیگه ، یکی هست که حال‌مو میپرسه و دعا میکنم حالش همیشه خوب باشه ، یعنی خدایا شکرت. با تمام قلبم آرزو میکنم خوشبخت‌ترین دختر روی کره ی زمین تو باشی ، "ن" عزیزم . 

مروارید نهم :)

25 دی ماه 1396 . به افتخار نه‌مین دندون دست و پاحنایی :) دیشب که داشتم روی لثه های دخترک ژل میزدم فهمیدم یه مروارید دیگه داره تلاش میکنه از چنگ لثه ها خودشو بیرون بکشه . ولی خداروشکر با همون اولین دندون در آوردن هم دست وپاحنایی خیلی بی‌قراری نمیکرد . فقط آب دهان و خارش که خیلی طبیعیه. برای آروم شدن هم یک ژل گیاهی که دکترش تجویز کرده بود رو هر روز مقداری روی لثه هاش میمالم . 

دخترک آرزوهای من

دیشب بعد از پیدا کردن چندتا دستور غذا ، پاشدم آب نخود که از شب قبل توی آب بود رو عوض کردم. چند ساعت دیگر هم گذشت و بعد به قابلمه جهت پختن انتقال داده شد . صبح هم مرغ رو با سبزیجات و پیاز گذاشتم بپزه تا آب‌ش رو برای پخت بعدی نخود استفاده کنم . از نخود بگذریم . هدر وبلاگ رو عوض کردم . انگار این روز ها تلسم شدم. برای تغییرات خیلی کوچیک تلاش میکنم و به نتیجه میرسم . ولی کارهای بزرگ تر رو نمیتونم انجام بدم . انگار آرزوهام کوچیک تر که نه ، دارن کم‌کم محو میشن. حالا اینکه ناراحت نیستم برمیگرده به دل‌خوشی بزرگ ترم . به پیشرفت های دست و پاحنایی . به اینکه دیروز با هم کلی بازی بده بستونی کردیم و یاد گرفته هر چی که ازش خواستم رو با لبخند ، تاکید میکنم با لبخند بهم بده . اینکه روز به روز جلوی چشمام داره بزرگ تر و خانوم تر میشه به همه ی آرزوهایی که دارن محو میشن می ارزه . اصلا بذار محو شن ، بذار نابود شن . آرزوی بزرگ من همین دخترکیه که صبح پامیشه و وقتی میبینه من خوابم دوباره با خنده میاد بالای سرم و موهام رو میکشه و دست میندازه تو دماغ‌م و تا جایی که زور داره میکشه و از این کارش دست برنمیداره تا من چشمامو باز کنم . بعد شما فکر کنم من ببینمش و نخندم ؟! محال, غیر ممکنه . زیباترین لبخند دنیا رو ببینی و دلت ضعف نره . نخوای همونجا بگیریش بغل و حسابی از خجالت‌ش در بیای . آرزوی من الآن روی تخت خوابیده ولی فکر کنم بیدار شده و داره با پتوش بازی میکنه . صدای نفساش بلند تر شده و منتظره من برم تو اتاق و بغلش کنم و کلی با هم جیغ بزنیم . پس خودم رو بیشتر از این معطل نکنم و برم به آرزوی قشنگ و نرم و گرمم برسم .