۹۱

نوشته ها رو بالا و پایین میکردم. سرسری میخوندمشون. نظرم به یکی جلب شد. نوشته بود حوصله کن، آنچه برای تو آفریده شده را از دست نخواهی داد. حوصله کن. یا باد می آید و ابرها خواهند رفت یا شاید کرامتی شد و باران آمد. و من این روزها عمیقا این جمله را زندگی میکنم. حوصله کردم و نمیدانم حالا ابرها کنار رفته اند یا دارد باران می بارد. اما هرچه هست خوب است. دل نشین است. دوست داشتنی. مثل آغوشی گرم که مرا در برگرفته. مثل بوسه ای روی پیشانی ام...